Ήταν 4 Ιουλίου 2004, η Εθνική Ελλάδος Πρωταθλήτρια Ευρώπης....Απίστευτο!Κι όμως Ελληνικό.Εκείνη την ημέρα δάκρυσε όλη η Ελλάδα από χαρά.
Όλοι πιστέψαμε πως πλέον ανατέλλει μια νέα ημέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.Πως πλέον η Ελλάδα είναι εδώ,έχει κάτι να δείξει στον παγκόσμιο χάρτη του ποδοσφαίρου και ότι αυτό το τρόπαιο-όνειρο-ήταν η αρχή της απογείωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο.
Τα πράγματα δεν ήρθαν ποτέ όπως τα περιμέναμε ή έστω,όπως τα ονειρευόμασταν.Επιτυχίες δεν υπάρχουν πια...Πορείες στην ευρώπη ελάχιστες για τις ελληνικές ομάδες κι αυτές φαίνονται σαν στάλες στον ωκεανό των αποτυχιών τους.Βλέπουμε την Εθνική που το 2004 κατέκτησε την πρώτη θέση στην Ευρώπη ,αρχικά να μην καταφέρνει να είναι καν στα τελικά του παγκοσμίου ποδοσφαίρου το 2006 στην Γερμανία και από την άλλη, το 2008 στα τελικά του ευρωπαικού πρωταθλήματος σε Αυστρία-Ελβετία οχι απλά να μην υπερασπιζόμαστε τον τίτλο μας αλλά να πανηγυρίζουμε έξαλλα για ένα γκολ που βάλαμε στη διοργάνωση. Στο τέλος ήμασταν και ευχαριστημένοι.Ήταν τέτοια η δομή της Εθνικής μας που ένα γκολ και μόνο μας αρκούσε να μείνουμε ικανοποιημένοι και δε μας ένοιαζε αν έχουμε σημειώσει 3ήττες.Μόνιμη δικαιολογία στα χείλη μας είναι ότι οι άλλοι έχουν ταλέντα,ακαδημίες,πρόγραμμα,οργάνωση,γνώσεις.Γιατί να μην έχουμε κι εμείς;Γιατί να μη δώσουμε ευκαιρίες στα δικά μας παιδιά;
Ο τόπος που ζούμε είναι εξαρτημένος από την ξενομανία που μας δακατέχει, και δυστυχώς αυτό θέλοντας η μη μας έχει γίνει τρόπος ζωής.Το πρόβλημα δεν ξεκινάει απο την Εθνική Ελλάδος αλλά απο συλλογικό επίπεδο.
Τα τελευταία 30 χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε αρκετές διακρίσεις στον χάρτη του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη αφού σε συλλογικό επίπεδο είχαμε σημαντικες επιτυχίες-πορείες.Αν αναλογιστεί κανείς οτι ο ΠΑΟ το 1974 έφτασε στον τελικό του κυπελλου πρωταθλητριών με αντίπαλο τον "τεράστιο" τότε Αγιαξ το 1996 έφτασε μία ανάσα απο τον μεγάλο τελικό του ανενωμένου πλέον Champions League αλλά "έπεσε" και πάλι στα νύχια των ολλανδών.Αλλά και το 2002 που έφτασε σε σημείο να κοντράρει ολόκληρη Μπαρτσελόνα με την τύχη να του γυρίζει την πλάτη και να αποκλείεται στους "8" της διοργάνωσης.Και δεν είναι μόνο ο ΠΑΟ αλλά και ο Ολυμπικακός που μία άτυχη στιγμή δεν του επέτρεψε να περάσει στους "4" απο την Γιουβέντους του σταρ Ντελ Πιέρο το 1998.Υπάρχουν πολλές διακρίσεις μέχρι το 2004 όπως η πρόκριση του ΠΑΟΚ το 1997 απέναντι στην τότε φαβορί για τον τίτλο του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ,Άρσεναλ, η πρόκριση του Άρη εναντίον της ελβετικής Σερβετ, ακόμα και η έξοδος και αξιοπρεπή πορεία που έκαναν στην Ευρώπη, ομάδες όπως ο ΟΦΗ και ο Ιωνικός.Κάτι ανάλογο αποκλείεται να δούμε πλέον στις μέρες μας.
Αν δει κανείς και πάλι αυτές τις ομάδες θα αναγνωρίσει μέσα στις ενδεκάδες τους οτι το 80% ήταν ελληνόπουλα ενώ αν δούμε τα τελευταία 10 χρόνια τις ενδεκάδες των ομάδων μας, το 80% αποτελείται από ξένους παίκτες.Έχουμε φτάσει στο σημείο τα τελευταία χρόνια να θεωρούμε επιτυχία την πρόκριση στου 16 του Champions League ή την πρόκριση στους 32 του κυπέλλου Europa League,την στιγμή που μέχρι και πριν από 10 χρόνια θεωρούσαμε επιτυχία την πορεία μέχρι τα ημιτελικά ή τα προημιτελικά.
Η μεγάλη επιτυχία της Εθνικής μας το 2004 ήταν δουλειά των παικτών που τότε αποτελούσαν τα βαριά χαρτιά των ομάδων τους και ΄΄ηταν "σηματοδότες" στις επιτυχίες τους, όπως για παράδειγμα ο Ζαγοράκης με τον Βρύζα του ΠΑΟΚ, ο Καραγκούνης με τον Νικοπολίδη ή ο Στέλιος Γιαννακόπουλος.
Βλέπουμε με τα παραδείγματα που μας δίνει η ιστορία ότι θα πρέπει το ελληνικό ποδόσφαιρο να δώσει βάση στις ακαδημίες της, να φτιάξει την οργάνωσή τους, να κρατήσει τα ταλέντα του-γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλά-και να δουλέψει πάνω σ' αυτά.Πολύ σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία τους παίζει κ η εμπειρία,αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει λοιπόν να τους εμπιστευτούν και να δώσουν ευκαιρία στα ελληνόπουλα!Είναι η τελευταία ελπίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου για κάτι καλό στο μέλλον.
Κανείς δε θέλει το κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης που κατακτήσαμε στην Πορτογαλία να φανεί μία απλή συγκυρία ή μία φωτοβολίδα στο λήθαργο που έχει πέσει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ας ελπίσουμε ότι πλέον το μέλημα του καθενός παράγοντα δεν θα είναι ,η βία,οι "κασέτες", τα "στημένα" και οι ενστάσεις αλλά ένα καλύτερο αύριο για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
ΥΓ Καλό θα ήταν να μην επιλέγουμε ξένους παίκτες αμφιβόλου αξίας,στην περίπτωση αυτή ας δώσουμε χώρο στα ταλέντα μας.
ΥΓ2.Καλή επιτυχία στην Εθνική μας με τη Μάλτα
ΥΓ3 Ας απολαύσουμε απόψε, έναν υπέροχο τελικό ανάμεσα σε δύο ομάδες που είναι φτιαγμένες απο δικά τους παιδια!
ΥΓ4 θα ακολουθήσω τη μέθοδο του stathara και θα ακούσετε παρακάτω ενα τραγουδάκι
Όλοι πιστέψαμε πως πλέον ανατέλλει μια νέα ημέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.Πως πλέον η Ελλάδα είναι εδώ,έχει κάτι να δείξει στον παγκόσμιο χάρτη του ποδοσφαίρου και ότι αυτό το τρόπαιο-όνειρο-ήταν η αρχή της απογείωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο.
Τα πράγματα δεν ήρθαν ποτέ όπως τα περιμέναμε ή έστω,όπως τα ονειρευόμασταν.Επιτυχίες δεν υπάρχουν πια...Πορείες στην ευρώπη ελάχιστες για τις ελληνικές ομάδες κι αυτές φαίνονται σαν στάλες στον ωκεανό των αποτυχιών τους.Βλέπουμε την Εθνική που το 2004 κατέκτησε την πρώτη θέση στην Ευρώπη ,αρχικά να μην καταφέρνει να είναι καν στα τελικά του παγκοσμίου ποδοσφαίρου το 2006 στην Γερμανία και από την άλλη, το 2008 στα τελικά του ευρωπαικού πρωταθλήματος σε Αυστρία-Ελβετία οχι απλά να μην υπερασπιζόμαστε τον τίτλο μας αλλά να πανηγυρίζουμε έξαλλα για ένα γκολ που βάλαμε στη διοργάνωση. Στο τέλος ήμασταν και ευχαριστημένοι.Ήταν τέτοια η δομή της Εθνικής μας που ένα γκολ και μόνο μας αρκούσε να μείνουμε ικανοποιημένοι και δε μας ένοιαζε αν έχουμε σημειώσει 3ήττες.Μόνιμη δικαιολογία στα χείλη μας είναι ότι οι άλλοι έχουν ταλέντα,ακαδημίες,πρόγραμμα,οργάνωση,γνώσεις.Γιατί να μην έχουμε κι εμείς;Γιατί να μη δώσουμε ευκαιρίες στα δικά μας παιδιά;Ο τόπος που ζούμε είναι εξαρτημένος από την ξενομανία που μας δακατέχει, και δυστυχώς αυτό θέλοντας η μη μας έχει γίνει τρόπος ζωής.Το πρόβλημα δεν ξεκινάει απο την Εθνική Ελλάδος αλλά απο συλλογικό επίπεδο.
Αν δει κανείς και πάλι αυτές τις ομάδες θα αναγνωρίσει μέσα στις ενδεκάδες τους οτι το 80% ήταν ελληνόπουλα ενώ αν δούμε τα τελευταία 10 χρόνια τις ενδεκάδες των ομάδων μας, το 80% αποτελείται από ξένους παίκτες.Έχουμε φτάσει στο σημείο τα τελευταία χρόνια να θεωρούμε επιτυχία την πρόκριση στου 16 του Champions League ή την πρόκριση στους 32 του κυπέλλου Europa League,την στιγμή που μέχρι και πριν από 10 χρόνια θεωρούσαμε επιτυχία την πορεία μέχρι τα ημιτελικά ή τα προημιτελικά.
Η μεγάλη επιτυχία της Εθνικής μας το 2004 ήταν δουλειά των παικτών που τότε αποτελούσαν τα βαριά χαρτιά των ομάδων τους και ΄΄ηταν "σηματοδότες" στις επιτυχίες τους, όπως για παράδειγμα ο Ζαγοράκης με τον Βρύζα του ΠΑΟΚ, ο Καραγκούνης με τον Νικοπολίδη ή ο Στέλιος Γιαννακόπουλος.
Κανείς δε θέλει το κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης που κατακτήσαμε στην Πορτογαλία να φανεί μία απλή συγκυρία ή μία φωτοβολίδα στο λήθαργο που έχει πέσει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ας ελπίσουμε ότι πλέον το μέλημα του καθενός παράγοντα δεν θα είναι ,η βία,οι "κασέτες", τα "στημένα" και οι ενστάσεις αλλά ένα καλύτερο αύριο για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
ΥΓ Καλό θα ήταν να μην επιλέγουμε ξένους παίκτες αμφιβόλου αξίας,στην περίπτωση αυτή ας δώσουμε χώρο στα ταλέντα μας.
ΥΓ2.Καλή επιτυχία στην Εθνική μας με τη Μάλτα
ΥΓ3 Ας απολαύσουμε απόψε, έναν υπέροχο τελικό ανάμεσα σε δύο ομάδες που είναι φτιαγμένες απο δικά τους παιδια!
ΥΓ4 θα ακολουθήσω τη μέθοδο του stathara και θα ακούσετε παρακάτω ενα τραγουδάκι
Δημοσίευση σχολίου