Ψάχνοντας σε κάτι κουτιά αποθηκευμένα στο πατάρι, ανακάλυψα μια συλλογή απο αυτοκόλητα της Panini για την σεζόν 1987-88 του ΝΒΑ... Ανοίγοντας το κατάλαβα γιατι ενώ τα παιδιά της ηλικίας μου υποστηρίζουν τους Bulls εγω πάντα υποστήριζα τους Λιμνανθρώπους του L.A.
Όλοι ήταν εκεί, ο "Magic", o Byron Scott, o James Worthy και ο Kareem-Abdul Jabbar σε μια απο τις τελευταίες του σεζόν στον μαγικό κόσμο, η εποχή του "showtime" που λίγο πρόλαβα, η εποχή των πραγματικών θρύλων που έδωσαν στο NBA τη δημοτικότητα που επηζητούσε... Η λογική λοιπόν λέει ό,τι το sweap των Dallas Mavericks απέναντι στην αγαπημένη μου ομάδα θα έπρεπε να με πληγώσει, αλλά κάθε άλλο...
Γιατί όποιος αγαπάει μια ομάδα, αγαπάει και το σπόρ στο σύνολο του. Ταυτόχρονα αναγνωρίζει τις τεράστιες προσωπικότητες που το κάνουν τόσο όμορφο. Ο Dirk Nowitzki είναι σίγουρα μια απο αυτές...
Προερχόμενος απο μια χώρα που ελάχιστη σχέση έχει με το άθλημα κατάφερε να κατακτήσει τον ευρωπαϊκό μπασκετικό κόσμο, κυρίως με την επιμονή του να περνάει τα καλοκαίρια φορώντας την φανέλα της εθνικής του ομάδας, πληρώνοντας ο ίδιος για να βρίσκεται έκει, πιέζοντας τον Shawn Bradley και τον Chris Kaman να "ανακαλύψουν" τις Γερμανικές τους ρίζες, ξέροντας ότι θα τραβάει κουπί μόνος, με μόνο σκοπό να αγαπήσουν οι Γερμανοι το μπάσκετ.
Η τεράστια προσωπικότητα του φυσικά συνοδεύεται απο χαρακτηριστικά που σπάνια συναντάει κανεις, καθώς έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη μπασκετική ευφυία, ευκινησία, μαχητικότητα, πολύ καλό inside game αλλά και "δολοφονικό" σουτ απο μέση και μακρυνή απόσταση κι όλα αυτά με μπόι 2.13.
Μαζί του ο δικός μας Peja αλλά και ένα απο τα καλύτερα αυθεντικά πλεϊ-μέικερ αν όχι το καλύτερο που έχω δεί με τα μάτια μου, σε προχωρημένη πιά ηλικία, ο Jason Kidd.
Για σένα, λοιπόν, ναι, δεν πειράζει που ο Kobe θα σε δεί απο τον καναπέ... Αλλά κοίτα να φτάσεις στο τέλος του δρόμου, όπως σου αξίζει...
Δημοσίευση σχολίου