Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο στην ελληνική δημοσιογραφία. Προφανώς κι όχι μόνο στην δημοσιογραφία αλλά ας μείνουμε σε αυτό προς το παρών για να υπάρχει μία αρχή κι ένα τέλος στο σχόλιο που διαβάζετε.
Διαμαντίδης ή Σπανούλης είναι πλέον το καυτό ερώτημα στα μπασκετικά δημοσιογραφικά στέκια..μερικοί ιερόσυλοι βάζουν και το Νίκο Γκάλη σε σύγκριση! Όπως θα καταλάβετε παρακάτω δεν με απασχολεί ιδιαίτερα ποιος από τους δύο είναι καλύτερος..για τον Γκάλη δεν το συζητάω καν …δεν μπήκα κι ούτε θα μπω ποτέ σε αυτή την διαδικασία..αυτά είναι γι αυτούς που δεν έχουν με τι να ασχοληθούν ή να γράψουν. Δημοσιογράφοι οπαδοί που μέσα από τις νίκες των ομάδων τους ικανοποιούν τον εγωισμό τους, την προσωπική τους ανασφάλεια, τον κομπλεξισμό στην ιδιωτική τους ζωή. Κάτι που προφανώς και αποτυπώνεται στα γραπτά τους αφού κι ένα μικρό παιδάκι μπορεί να καταλάβει πλέον τι ομάδα είναι ο καθένας από τον τρόπο που γράφει. Τραγικό για ανθρώπους που υποτίθεται ότι επηρεάζουν την κοινή γνώμη, που υποτίθεται ότι μπορούν να καθοδηγήσουν τον τρόπο σκέψης των νέων.. που υποτίθεται ότι ασκούν αντικειμενική και καλοπροαίρετη κριτική!
Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη θα μου πείτε..προφανώς κι έχετε δίκιο θα σας απαντήσω..για σας όμως! Γιατί για μένα αυτοί οι δύο αποτελούν αυτή την στιγμή την αφορμή για να γράψω αυτό εδώ το κείμενο. Ένα διήμερο απολαυστικού μπάσκετ με σασπένς στο τέλος των παιχνιδιών στην ευρωλίγκα και δύο καταπληκτικές εμφανίσεις από τους δύο αρχηγούς των αιωνίων. Την αρχή έκανε ο Βασίλης την Τετάρτη..την σκυτάλη πήρε ο Μήτσος την Πέμπτη. Δύο παιδιά που είμαστε περήφανοι που είναι Έλληνες και μας έχουν προσφέρει τόσες αθλητικές συγκινήσεις.
Ανοίγεις τον υπολογιστή σου να διαβάσεις κάτι σοβαρό και θέλεις να σπάσεις την οθόνη. Ψάχνεις να βρεις κάτι που θα σε γεμίσει κι αντί αυτού συγχύζεσαι κι απορείς για το πόσο ‘’λίγοι’’ μπορεί να είναι κάποιοι. Πράσινοι και κόκκινοι ρεπόρτερ σε θεωρητικά ουδέτερες σελίδες να προσπαθούν έμμεσα να επιβάλουν στους αναγνώστες τους την άποψή τους. Είναι οι ίδιοι που βρίσκονται και στις οπαδικές κι αλλάζουν προσωπείο και στυλ γραφής για να το παίξουν και λίγο αντικειμενικοί. ‘’Καταπληκτικός ο Διαμαντίδης, ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής , σήμερα στην Μάλαγα για τον Παναθηναϊκό ‘’ .. λέει ο ένας σε πασίγνωστο σάιτ ..Τι λες ρε μεγάλε; Προσπεράσαμε και την σύγκριση με τον Γκάλη τώρα; Πήγαμε στο καλύτερος Έλληνας αθλητής γενικά; Κι οι ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ με τρία και τέσσερα χρυσά τι είναι;.. ’’ Σπουδαίος ο Σπανούλης, ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας αυτή την στιγμή’’.. λέει ο άλλος. Θέλεις να γράψεις για τον Σπανούλη; Γράψε ρε αδερφέ αλλά τι μου την βάζεις αυτή την φράση; Τι θέλεις να μας πεις ακριβώς; Δεν με τρελαίνει όμως αυτό..με τρελαίνει ότι είναι μία κόντρα όχι βγαλμένη από συζήτηση και μπασκετοκουβέντα αλλά από μανία για απόδειξη του ισχυρού της υπόθεσης με μπακαλίστικους υπολογισμούς. Εκεί που θέλουν να πουν κάτι εντελώς άσχετο πετάνε κι ένα υπονοούμενο για τους απέναντι. Ξέρουν πως..έχουν τον τρόπο..άλλωστε πανεύκολο είναι οποιοσδήποτε από εσάς μπορεί να το κάνει. Μιλάμε για ανθρώπους που βλέπουν τα χυδαία συνθήματα σε Σ.Ε.Φ. και Ο.Α.Κ.Α. εις βάρος των δύ αθλητών και χαίρονται.
Κάποιοι θα μου πείτε ότι γίνεται απλά συζήτηση, ανάλυση των δεδομένων και σύγκριση του τρόπου παιχνιδιού τους, κάτι απολύτως φυσιολογικό που γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου με όλους τους μεγάλους αθλητές. Πόσο σίγουροι είστε όμως γι αυτό; Υπάρχουν πολλά παραδείγματα απόδειξης του αντιθέτου. Όταν ο Παπαλουκάς αγωνιζόταν στην ΤΣΣΚΑ γιατί δεν ενδιέφερε κανέναν αν ήταν καλύτερος ή όχι από τον Διαμαντίδη; Κι όταν ο Σπανούλης αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό γιατί δεν ενδιέφερε κανέναν ποιος μοιάζει περισσότερο τον Γκάλη; Μπορώ να σας θυμίσω τι έγινε όταν και οι δύο πήγαν να αγωνιστούν στον Ολυμπιακό. Εκεί ήταν θέμα οπαδικού εγωισμού να αναδειχθεί ο δικός μας ως καλύτερος. Έχει κάποια χρόνια που έχει ξεσπάσει ένας απίστευτος ανταγωνισμός ηλίθιων γραπτών από άσχετους δημοσιογράφους που πληρώνονται γι αυτό το λόγο. Αν θέλετε κι άλλα παραδείγματα προφανώς και υπάρχουν. Μπορώ να σας θυμίσω δημοσιογράφους που πρόσφατα παροτρύνανε το κοινό τους να μπει να ψηφίσει έναν ξένο αθλητή ώστε να προσπεράσει τον Θοδωρή Παπαλουκά και να τον βγάλει έξω από την κορυφαία δεκάδα της ευρωλίγκας.
Προφανώς και δεν ανακάλυψα την Αμερική ξαφνικά. Συμβαίνει χρόνια απλά ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου με εσάς με αφορμή αυτή τη σύγκριση. Αν και στην Ελλάδα οποιαδήποτε στιγμή και να θέλει κάποιος να κράξει τους δημοσιογράφους-οπαδούς είναι επίκαιρο κι έχει κάθε λόγο να το κάνει. Αρρωστημένη λογική από ανθρώπους που για μερικά παιδάκια μπορεί να αποτελούν και πρότυπα..σίγουρα μιλάμε για άτομα που διαβάζονται από χιλιάδες αναγνώστες που σερφάρουν. Αυτή είναι λοιπόν η δημοσιογραφία μας σήμερα χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Υπάρχουν και αξιόλογοι δημοσιογράφοι που δεν κάνουν πολιτική υπέρ της ομάδας τους. Σε βάθος χρόνου θα δικαιωθούν και θα αναδειχθούν στα μάτια του των αναγνωστών..γιατί ο κόσμος να χαλάσει κάποια στιγμή κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του..
Δημοσίευση σχολίου