Με ένα φραπέ στο χέρι...

Ξημερώνει Κυριακή στην αρκετά ζεστή πόλη της Θεσσαλονίκης. Ευτυχώς, λίγο ο αέρας που φυσάει, λίγο το προχωρημένο της ώρας, έχουν κατεβάσει τον υδράργυρο σε φυσιολογικά επίπεδα, επιτρέποντάς μου να καθήσω μπροστά στην οθόνη και να γράψω. Δυστυχώς, δεν είμαι από τους προνομιούχους που αύριο δεν δουλεύουν, επομένως σε μερικές ώρες αντί να βρεθώ σε κάποια παραλία, θα πρέπει να βρίσκομαι στο χώρο εργασίας μου. Ακόμη κι έτσι, όμως, περιμένω με ανυπομονησία μία και μοναδική στιγμή. Τη στιγμή που θα έχω φτιάξει τη φραπεδάρα μου και θα ανοίξω την εφημερίδα μου, για να διαβάσω, τί άλλο; Μεταγραφές...

Η αλήθεια είναι, πως τις τελευταίες ημέρες το ελληνικό ποδόσφαιρο συγκλονίζεται για μία ακόμη φορά, από κάποιο σκάνδαλο. Τώρα, στην επιφάνεια βγήκαν στημένοι αγώνες, λεφτά από το στοίχημα, bookmakers και πολλά άλλα τέτοια όμορφα πράγματα...Όλα αυτά, λοιπόν, μονοπωλούν το ενδιαφέρον των αθλητικών εφημερίδων, με αποτέλεσμα να υπάρχει πολύ λιγότερος χώρος σε αυτές, για το αγαπημένο καλοκαιρινό χόμπι των φιλάθλων, τις μεταγραφές.

Τεράστιες ποσότητες μελάνης ξοδεύονται από τις εφημερίδες για να αναλύσουν τους μεταγραφικούς στόχους των ομάδων, όπως και τη δουλειά που γίνεται στην προετοιμασία, ώστε να στηθεί η νέα "υπερομάδα". Γιατί; Επειδή, είναι ακριβώς αυτό που εξιτάρει το φίλαθλο. Αυτό που του εξάπτει τη φαντασία, έστω και περιστασιακά, αφού είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα επανέλθει στην πραγματικότητα. Κι όμως..

Η αρχή γίνεται με τα πρωτοσέλιδα. Εκστασιάζεσαι διαβάζοντας για τον παικταρά, που γράφεται πως θα έρθει στην ομάδα σου, ακόμη και αν κατά βάθος είσαι σίγουρος, πως δεν πρόκειται να έρθει. Τρελένεσαι, που η ομαδάρα σου έχει τόσο καλά αναπτυγμένο τμήμα scouting, που βρίσκει τη "ταλεντάρα", που δε γνωρίζει βέβαια κανείς, αλλά γράφεται πως είναι ο νέος Μέσι. Κι ας γνωρίζεις από μέσα σου ότι είναι πολύ πιθανό να φοράει δύο αριστερά παπούτσια, αφού αν ήταν ο νέος Μέσι, θα τον είχε αρπάξει σίγουρα κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. Φουσκώνεις από υπερηφάνεια, όταν ο "παικταράς" με το που πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, δηλώνει πως γνωρίζει για τους φανατικούς φιλάθλους της ομάδας, πως είναι ίσως οι καλύτεροι στον κόσμο και πως ήρθε γιατί θέλει να αγωνιστεί μπροστά τους. Κι ας ξέρεις εσύ, πως αν δεν πληρωθεί κανά μήνα, δεν θα κάνει προπόνηση και δεν πρόκειται να παίξει ποτέ για εσένα που είσαι στην κερκίδα. "Δένεσαι" με τον ξένο ποδοσφαιριστή, όταν σου δηλώνει, πως ήξερε από μικρός την ομάδα στην οποία έρχεται και μάλιστα κυκλοφορούσε με το κασκόλ της στους δρόμους της χώρας που γεννήθηκε. Ακόμα κι αν εσύ, βάζεις το χέρι σου στη φωτιά, πως δεν ξέρει ούτε κατά που πέφτει στο χάρτη η Ελλάδα.

Στο εσωτερικό των εφημερίδων και στις σελίδες της εκάστοτε ομάδος, φιλοξενούνται οι πρώτες δηλώσεις των ποδοσφαιριστών, αφού έχει ξεκινήσει η προετοιμασία και οι οποίες συνήθως κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Όλοι κάνουν λόγο για το πόσο καλή δουλειά γίνεται και το πόσο προσηλωμένοι είναι στον ένα και μοναδικό στόχο: να φέρουν την ομάδα εκεί που της αξίζει. Κι ας μονολογείς εσύ από μέσα σου, ότι όλα αυτά τα έχεις ακούσει καμία πενηνταριά χιλιάδες φορές. Επίσης, όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι εντυπωσιασμένοι από το νέο τους προπονητή, ο οποίος έχει ανακαλύψει μάλιστα τόσες πολλές και διαφορετικές ασκήσεις, που σίγουρα τις δουλεύουν πρώτη φορά στη ζωή τους και που δεν βαριούνται ακόμα και αν τις εκτελούν επί πέντε ώρες συνεχόμενα. Κι ας κουνάς εσύ το κεφάλι, αφού γνωρίζεις πως πολλοί από αυτούς στα μισά της χρονιάς, θα έχουν πρόβλημα με τον προπονητή και αναγκαστικά, αργά ή γρήγορα, ο "Μουρίνιο της προετοιμασίας" θα αποτελέσει παρελθόν. Τέλος, μεγάλος λόγος γίνεται για το σύστημα και την τακτική που θα ακολουθήσει η ομάδα. Το μοντάρισμα μάλιστα που γίνεται στην προετοιμασία είναι τόσο καλό, που η ομάδα θα είναι έτοιμη να παίξει το 4-3-3 με έξι παραλλαγές, αλλά ανάλογα με τις συνθήκες του αγώνα και τον αντίπαλο, θα αλλάζει και σε 4-4-2 και σε 4-5-1 και  σε 3-5-2. Κι ας είσαι 100% σίγουρος πως η ομάδα θα παίζει το πολύ ένα σύστημα, άντε και μία παραλλαγή, αφού ούτε τον αριθμό ούτε την ικανότητα των παικτών έχεις για να παίξεις όλα τα παραπάνω συστήματα. Κι όμως...Παρόλο που τα γνωρίζεις όλα αυτά, θα την αγοράσεις την εφημερίδα, θα τα διαβάσεις όλα αυτά, θα αισθανθείς όσα αναφέρθηκαν και αύριο ξανά το ίδιο και μεθαύριο και πάει λέγοντας.

Γύρω στα μέσα Ιουλίου ξεκινάνε τα φιλικά. Τότε είναι που περιμένεις να δεις όλα αυτά που διάβαζες και να διακρίνεις τη διαφορετικότητα της ομάδας σου, σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Τότε είναι που καταλαβαίνουμε, πως αυτός ο "παικταράς" που φέραμε τελικά είναι "παλτό", τότε είναι που καταλαβαίνουμε ότι στην προετοιμασία δεν έγινε καθόλου καλή δουλειά, τότε είναι που διακρίνουμε ότι η ομαδάρα αν συνεχίσει να παίζει τόσο άσχημα, μπορεί να πέσει κιόλας. Κι όχι μόνο αυτά, αλλά από τα πρώτα φιλικά καταλαβαίνουμε ότι η ομάδα δεν ενισχύθηκε και χρειάζεται σίγουρα επιπλέον μεταγραφές, αφού αυτοί που φέραμε δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους. Όσο για τον προπονητή; Κάνει πολλά λάθη, αφού είναι οφθαλμοφανέστατο, πως κάποιοι δεν πρέπει να παίζουν, ενώ ολόκληρη η ομάδα "περπατάει". Μάλιστα κύριοι. Όλα αυτά τα καταλαβαίνει ο Έλληνας φίλαθλος-προπονητής από τα πρώτα φιλικά της ομάδος του. Κι όμως. Αυθεντικά Ελληνικά.

Ένα ρητό λέει πως "σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός". Αν, λοιπόν, στην περίπτωσή μας το ταξίδι είναι η προετοιμασία της ομάδας καθώς και ολόκληρη η χρονιά και ο προορισμός είναι η τελική κατάταξη, τότε για μένα περισσότερο σημασία έχει η αφετηρία. Η στιγμή, δηλαδή, που θα είμαι στην ξαπλώστρα μιας παραλίας, θα παραγγείλω το φραπέ μου και θα διαβάζω την εφημερίδα μου, ρίχνοντας παράλληλα κλεφτές ματιές και στις αιθέριες παρουσίες που σε κάθε παραλία υπάρχουν,  προσπαθώντας, έστω και για λίγο, να ζήσω το παραμύθι των παικταράδων που θα έρθουν και της αχτύπητης ομαδάρας, που θα φτιάξει η προεδράρα για να πάρει το πρωτάθλημα. Ένα είναι βέβαιο. Πως μετά από λίγο επανέρχεσαι στην πραγματικότητα και απογοητεύεσαι από το αποτέλεσμα, αλλά έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες. Ή του ύψους ή του βάθους. Το έχουμε στο dna μας. Επειδή, όμως, έχουμε κι άλλα πράγματα, όπως τα σκάνδαλα, τις υποχθόνιες δωροδοκίες και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος, εγώ προσωπικά, προτιμώ, έστω και για λίγο, το παραμύθι με το φραπέ στο χέρι...

Υ.Γ.1. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάζει από σήμερα τον Τόμισλαβ Ίβιτς. Σε ηλικία 77 ετών έφυγε από κοντά μας, ένας εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και εμπνευστής του 3-5-2. Ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τη ζώνη στην άμυνα με ευθείες, καθώς και τα επιθετικά μπακ. Στη χώρα μας άντεξε μόλις 102 ημέρες, καθώς στον Παναθηναϊκό εκείνη την εποχή ζητούσαν άμεσα αποτελέσματα. Το σίγουρο είναι ότι αυτός δεν έχασε τίποτα. Το ποδόσφαιρό μας, όμως, πολλά...

Υ.Γ.2. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η διάθεσή μου σε όλο το κείμενο είναι χιουμοριστική και όχι επικριτική ή ειρωνική.

Υ.Γ.3. Είναι σίγουρο, ότι όλοι οι φίλαθλοι και οι οπαδοί αισθάνονται κάπως έτσι με τις εφημερίδες το καλοκαίρι. Πολλά γράφονται και άλλα τόσα ακούγονται. Απλώς διαφέρει το ποσοστό, αυτών που πιστεύει ο καθένας και μετά από πόση ώρα επανέρχεται στην πραγματικότητα.

Υ.Γ.4. Εσκεμμένα δεν έχω προσθέσει κάποια εικόνα στο κείμενο, γιατί θέλω ο καθένας να φέρει στο μυαλό του, την δική του ιδανική εικόνα.

Υ.Γ.5. Μια που μιλάμε για καλοκαίρι. Καλά να περάσετε ό,τι κι αν κάνετε!