Τούμπα..ο δικός μου ναός

Με αφορμή ένα άρθρο του κ.Αντώναρου σήμερα επέλεξα να γράψω για το γήπεδο(ναος,καζάνι,κόλαση όπως θέλετε πείτε το) της αγαπημένης μου ομάδας.

Σε πολλά γήπεδα δεν έχω πάει ούτε έχω σκοπό να καθίσω να συγκρίνω την τούμπα με άλλα γήπεδα.
Απλά γράφω για το χτυποκάρδι που με πιάνει όταν μπαίνω σαυτό το ρημάδι το γήπεδο.

Την τούμπα την γνώρισα στα 5 μου όταν με πήρε ο μπαμπάς μου από το χέρι και με πήγε για να γνωρίσω αυτό που άκουγα απο το σπίτι (έμενα σχετικά δίπλα στο γήπεδο) σε κάθε γκολ του δικεφάλου.Δεν θυμάμαι πολλά πράματα...Παοκ-Πιερικός έπαιζε...είχαμε κερδίσει 3-0.
Με πήγε στην θύρα 5 αν και  όταν ήταν μικρός ήταν φανατικός της 4.Τελοσπάντων θυμάμαι μόνο φωνές κραυγές και τα μαξιλαράκια απο φελιζόλ γιατί τότε η τούμπα έιχε κερκίδες απο τσιμέντο.Θυμάμαι όταν περάσαμε την είσοδο της θύρας καθόμουν και χάζευα το αχανές, για ένα 5χρονο παιδάκι,γήπεδο.Σε κάθε γκολ πανηγύριζα γυρνώντας το βλέμμα μου στην 4,βλέπετε από κει ερχόταν οι περισσότερες ιαχές.

Αφού μετακομίσαμε σε άλλη περιοχή ,7 χρονών πλέον εγώ ,τον τραβούσα κάθε Κυριακή από το παντελόνι να με πάει στο γήπεδο.Τη μία είχε δουλειά,την άλλη δεν είχε λεφτά...δικιολογίες της βαρεμάρας του.Κάποιες φορές τον έπειθα ειδικά αν παίζαμε "μικρά" ματς.

Μεγαλώνοντας πήγαινα με τους φίλους μου πλέον...Αλλά στην 5...Βλέπετε η επιρροή του μπαμπά έπιασε(φοβόταν να πάω στην 4),χαζομάρες...
Έμπαινα θυμάμαι στο 14(αστικό λεωφορείο για την τούμπα) και έβλεπα και άλλα παοκτσάκια μέσα με κασκόλ μπλούζες κλπ(εγώ δε φοράω ποτέ διακριτικά,είμαι και προληπτικός)και ενώναμε όλοι μαζί τις φωνές μας για τον ΠΑΟΚ.Ανεξήγητο να φωνάζουμε στο λεωφορείο αλλά αυτό μας "έφτιαχνε".Βλέπετε η τρέλα μας είναι ακατανόητη...για τους άλλους.

Τελειώνοντας στο σχολείο και πιάνοντας περιστασιακές δουλειές έβγαζα τα δικά μου χρήματα και πήρα διαρκείας ΣΤΗΝ 4.Λίγο το φτηνό εισιτήριο,λίγο η αρρώστια που είχαμε ,μας οδηγούσαν εκεί.
Κάθε μεσημέρι Κυριακής με το φιλαράκι μου τον "χοντρό" πηγαίναμε στο γήπεδο με το αμάξι του .Παρκάραμε πάντα πάνω στον περιφερειακό (που να βρεις πάρκινκ κοντά στο γήπεδο;).Κατεβαίναμε λοιπόν με τα πόδια την κατηφόρα και έβλεπα το δρόμο ασπρόμαυρο...Τρελαινόμουν...Παθιαζόμουν.Τα δύσκολα ήταν μετά απο ήττα.Πως να την ανέβεις εκείνη την ανηφόρα; Το γλέντι πριν απο κάθε ματς ξεκινούσε έξω απο το γήπεδο ,καφές, ρετσίνα και κανα βρώμικο από την καντίνα...Έτσι ξεκινούσε και το μαρτύριο να μπούμε καμία φορά σαν άνθρωποι χωρίς στριμώγματα και σπρωξίματα λόγω της ανυπομονεσίας -και όχι μόνο- των περισσοτέρων να μπούν μέσα για τον ΠΑΟΚ.Βλέπετε η τούμπα έχει τα κάλά της αλλά έχει και τα κακά της.Την ταλαιπωρία αυτή την ξεχνούσαμε γρήγορα με την είσοδό μας στην κερκίδα.
Όταν λοιπόν μπήκα πρώτη φορά στην 4 είπα "μα καλά αυτοί χαζοί είναι?πως βλέπουν από δω ματς...χίλιες φορές στην 5" μέχρι να το πω συνειδητοποίησα οτι όλοι γίναμε μια αγκαλιά και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να φωνάξουμε για τον ΠΑΟΚ,η κακή σκέψη για την 4 σβήστηκε αμέσως! "Εμας στην 4 δεν μας επηρεάζει τίποτα" μου λέγαν άλλα παοκτσάκια...πλέον δεν το έβλεπα μόνο,αλλά το ζούσα κιόλας.

Το ρίγος που σε πιάνει όταν φωνάζουν 30000 κόσμου ΠΑΟΚ πριν την έναρξη κάθε αγώνα,δεν υπάρχει....Το γήπεδο κοχλάζει....Αν παρατηρήσεις γύρω σου όλοι είναι καρφωμένοι με το βλέμμα προς το κέντρο του γηπέδου δίνοντας όλο το είναι της φωνής τους...Σε κάθε κόρνερ που κερδίζουμε κάνουμε "πάρτι" όχι για ενδεχόμενο γκολ αλλά έτσι επειδή μας βγαίνει και το γουστάρουμε.Σε κάθε γκολ δε ξέρω που βρίσκομαι και τι κάνω..χάνομαι...το μόνο που με νοιάζει είναι να φωνάξω δυνατά γκολ.
Μετά το τέλος από κάθε ματς είμαστε εκεί για να φωνάξουμε το..."Εμείς μαζί για μιά ζωή".

Δε με νοιάζουν ήττες,νίκες,παίκτες,προπονητές τίποτα...το μόνο που θέλω να βλέπω είναι την ασπρόμαυρη στολή.
Ενώ ακόμα και η τρομπέτα του Λαυρέντη σε πωρώνει τόσο που δε θες ποτέ να σταματάει να παίζει.

Δε σταματάμε να τραγουδάμε λεπτό και προσπαθούμε να ξεσηκώσουμε όλες τις θύρες...Έχω γίνει μόνιμος κάτοικος της 4(α ρε μπαμπά γιατί δε με πήγαινες πάντα εκεί από τα 5 μου;)

Εκεί μπορείς να δεις κάθε καρυδιάς καρύδι,αλλά δε σε νοιάζει στο γήπεδο είμαστε όλη μία παρέα..μια αγκαλιά
Μακάρι αυτοί που δεν έχουν πάει στην τούμπα να με καταλάβουν κάποια στιγμή και να το νιώσουν έστω και στο ελάχιστο(δεν αναφέρομαι σε παοκτσήδες αλλά και σε οπαδούς άλλων ομάδων).

Η τούμπα για τον κάθε παοκτση είναι το σπίτι του,ο χώρος του...Όποιος και να είσαι τα παοκτσάκια θα σε αγκαλιάσουν και θα σε κάνουν δικό τους...Έτσι είμαστε εμείς οι..."κανίβαλλοι της τούμπας"....
Εμείς δε ξέρω τι στο καλό έχουμε αλλά "κερδίζουμε" πάντα τους παίκτες της ομάδας μας....Η λατρεία τους προς το προσωπό μας είναι κάτι το μοναδικό αλλά και αμοιβαίο...!

Ο κάθε οπαδός λατρεύει την ομάδα του για τους δικούς του λόγους, ε για μένα η τούμπα είναι ο πιο βασικός, γιατί είναι ο ναός μου.



Υ.Γ Δε θέλω να προκαλέσω κανέναν οπαδό καμίας ομάδας είναι καθαρά η δικιά μου οπτική γωνία για τον...ναό μου