Rick Carlisle the “believer”: Ο αφανής ήρωας των Mavericks

 Έχουν περάσει λίγες μέρες από τα ξημερώματα της Δευτέρας όταν ο Mark Cuban (ιδιοκτήτης των Mavericks) και ο Don J. Carter (ιδρυτής της ομάδας), παραλάμβαναν το κύπελλο του πρωταθλητή από τα χέρια του κομισάριου του NBA, David Stern. Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για τους πρωταγωνιστές της επιτυχίας. Ύμνοι για το ταλέντο του Nowitzki, για την αποφασιστικότητα του Terry, για το καθαρό μυαλό του Kidd, για την προσήλωση του Marion σε άμυνα και επίθεση, για την ενέργεια του Barea, ακόμα και για τον Cuban που συνέχισε να ξοδεύει εκατομμύρια δολάρια για να φέρει το Dallas στο κορυφαίο σκαλί του NBA. Ένας άνθρωπος ήταν αυτός που διατήρησε τη σοβαρότητα και το χαμηλό προφίλ του ακόμα και μετά από το τεράστιο κατόρθωμά του. Ο coach Carlisle τράβηξε λιγότερο τα φώτα πάνω του αν και αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο και τον αρχιτέκτονα της επιτυχίας. Ίσως γιατί η αντίδρασή του ήταν “αντιεμπορική”, ίσως γιατί το μόνο που άλλαξε στη συμπεριφορά του πριν και μετά τον τελικό ήταν ένα χιουμοριστικό σχόλιο στη συνέντευξη τύπου για την απαγόρευση δηλώσεων που είχε επιβάλλει στον Mark Cuban, ίσως γιατί ήταν ο μόνος που περίμενε εξ αρχής ότι η ομάδα του θα φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής, ίσως γιατί δεν ξαφνιάστηκε που είδε τους παίκτες του, ένα μάτσο βετεράνοι και μερικοί ασήμαντοι ρολίστες, να εξαφανίζουν τους πολυδιαφημισμένους Heat, ίσως γιατί δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να μεταδώσει, σε κάθε ένα μέλος της ομάδας ξεχωριστά, την ΠΙΣΤΗ του για τις ικανότητες τους.

Το έλεγε και το ξαναέλεγε σε κάθε ευκαιρία. Σε δηλώσεις του μετά τα αλλεπάλληλα comeback στην τέταρτη περίοδο, μιλούσε για τη ψυχική δύναμη των παικτών του και την ΠΙΣΤΗ που είχαν ότι μπορούν να νικήσουν. Μετά την ήττα στον τρίτο τελικό από το Miami εντός έδρας, είπε ότι δεν χρειάζεται πανικός. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ξανά στους εαυτούς τους. 

Ο Νεοϋορκέζος coach πιστώνεται την κομβική αλλαγή του rotation κατά τη διάρκεια των τελικών που κατά την προσωπική μου κρίση, αποτελεί και την κυριότερη αιτία που ο Dirk και η παρέα του, φορούν πλέον το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Απέσυρε τον Stevenson από τη βασική πεντάδα για να δώσει με τον Barea περισσότερες επιθετικές επιλογές στην ομάδα του. Με τον Stevenson ερχόμενο από τον πάγκο, έδινε πολύτιμες ανάσες στον Marion που είχε επωμιστεί το μαρκάρισμα του Lebron, ενώ διατηρούσε και μία αξιόπιστη αλλαγή τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά πίσω από τα 7,25. Στρίμωξε στην άκρη του πάγκου, τον πολυαγαπημένο του Peja γιατί ήξερε ότι κόντρα στους αθλητικούς Heat και με την μέση του ιδιαίτερα καταπονημένη, δεν μπορούσε να τον υπολογίζει παραπάνω από 5-6 λεπτά. Σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ο συμπαθής σερβοέλληνας, δεν θα μπορούσε να “ζεσταθεί” για να βοηθήσει. Και μιλάμε για παίκτη που αποτέλεσε προσωπική του επιλογή, τόσο στο Dallas όσο και παλιότερα στην Indiana. Αν μη τι άλλο, αυτή η επιλογή δείχνει “κότσια” και εξυπνάδα. Ποιος πήρε αυτά τα 5-6 λεπτά του Peja; Κάποιος Cardinal που ως τότε σκούπιζε διάφορους πάγκους στο NBA και χρησίμευε στην προπόνηση για να συμπληρώνει το οικογενειακό διπλό. Δικαιώθηκε και για αυτή την επιλογή του. Ο Cardinal βοήθησε πολύ στην άμυνα βάζοντας το κορμί του μπροστά στα θηρία Wade και James, ενώ όποτε βρέθηκε ελεύθερος, πέτυχε και μερικά τρίποντα.

Κι όμως, παρόλα αυτά ποτέ δεν θέλησε να πάρει μερίδιο από την επιτυχία. Στη συνέντευξη τύπου μετά τον έκτο και τελευταίο τελικό, μιλούσε για την ανθεκτικότητα των παικτών του, για το ομαδικό πνεύμα που επικρατούσε όλη τη χρονιά στα αποδυτήρια, για τον Dirk, για τον Terry, για όλους τους υπόλοιπους εκτός από τον εαυτό του. Αυτή την αδικία φρόντισαν να τη διορθώσουν οι παίκτες του και απέδωσαν τα του καίσαρος τω καίσαρι. Πρώτος ο Marion: «Ο coach συνέχεια μας έλεγε να έχουμε ΠΙΣΤΗ στους εαυτούς μας και αυτό κάναμε. ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ σ’ αυτήν την ομάδα.». Έπειτα ο Ian Mahinmi: «Μας έλεγε συνέχεια να ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ στους εαυτούς μας. Για μένα το να παίζω σε τόσο σημαντικούς αγώνες όπως οι τελικοί, ήταν κάτι που με γέμιζε πίεση και ήμουν αγχωμένος. Δεν ήθελα να είμαι εγώ αυτός που θα κάνει κάποιο λάθος αλλά ο coach απλά μου επαναλάμβανε πόσο πολύ ΠΙΣΤΕΥΕΙ σε μένα και σε αυτά που μπορώ να προσφέρω.» Δεν θα αναφέρω άλλες δηλώσεις. Έχω την αίσθηση ότι και ο ίδιος ο Carlisle δεν θα αισθάνεται όμορφα να μιλάνε γι’ αυτόν. Και σεβόμενος τον προπονητή που εξαιτίας αυτού και των παικτών του, έζησα μερικές από τις σπουδαιότερες μπασκετικές μου εμπειρίες έστω και σαν τηλεθεατής, θα κλείσω με ένα συμπέρασμα.

Ο Carlisle δεν εμφανίστηκε φέτος στο NBA. Έκανε καλή δουλειά τόσο στους Pistons όσο και στους Pacers. Και με τους δύο έφτασε στα τελικά της Δύσης. Φέτος όμως, κατάφερε και πέταξε πάνω από τους Mavericks τον τίτλο losers που τους ακολουθούσε τα τελευταία χρόνια. Ο Mark Cuban, ο Dirk Nowtizki και η πόλη του Dallas του χρωστάνε πολλά. Κάπου μέσα του και ο ίδιος ξέρει το μερίδιο επιτυχίας που του αναλογεί. Κι όσο για τους “γηρασμένους” Mavericks; Με τον coach Rick στο τιμόνι, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ…

Υ.Γ.1 Οι φωτογραφίες είναι από τη μηχανή αναζήτησης της Google.

Υ.Γ.2 Η μουσική επιλογή για σήμερα: