Έδιωξαν τον Κούπερ..δεν θα έφευγε ο Τσιώλης;

Ακόμα μία αλλαγή προπονητή για τους κιτρινόμαυρους της Θεσσαλονίκης. Ο εκ των κορυφαίων Ελλήνων προπονητών αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τα λεγόμενα Τύπου και φιλάθλων την χρονιά που μας πέρασε, με δυσκολία παρέμεινε στον πάγκο μέχρι την 8^η αγωνιστική. Κι εδώ είναι το ελληνικό ποδοσφαιρικό παράλογο. Η μανία μας σαν λαός να απαξιώνουμε τους πάντες, να θέλουμε άμεσα αποτελέσματα κι η ομάδα να παίζει σπουδαία μπάλα από τους πρώτους μήνες είναι δεδομένη. Μανία που μοιάζει με αρρώστια κολλητική και μεταφέρεται από τον έναν στον άλλο.

Ο καλύτερος προπονητής να έρθει δεν μπορεί να παράγει έργο υπό αυτές τις συνθήκες. Κι η διοίκηση του Άρη, επιβεβαίωσε για ακόμα μία φορά αυτό το ελληνικό παράλογο. Είναι δεδομένο ότι από την στιγμή που τον θεωρεί καλό προπονητή έπρεπε να τον στηρίξει τώρα που ήρθαν τα δύσκολα. Αν από την άλλη δεν τον θεωρεί καλό προπονητή τότε γιατί τον πήρε; Κι αφού πιστεύεις στον προπονητή(που είναι και δική σου επιλογή), την ώρα που πολλοί διαμαρτύρονται και ζητούν το κεφάλι του, του ανανεώνεις το συμβόλαιο αποδεικνύοντας στην πράξη ότι τον στηρίζεις. Αυτό ναι είναι στήριξη. Όχι στα λόγια και στις συνεντεύξεις τύπου. Όπως ακριβώς κάνει τόσα χρόνια η Εθνική μας ομάδα με τον εκάστοτε προπονητή, όπως έκανε και πρόσφατα ο Πιλάβιος με τον Φερνάντο Σάντος, όπως έκανε και παλαιότερα ο Ζαγοράκης με τον ίδιο προπονητή σε μία απογοητευτική πρώτη του χρονιά στον Π.Α.Ο.Κ.

Ο Τσιώλης έκανε λάθη, και μάλιστα πολλά, από το αγωνιστικό κομμάτι μέχρι και τον έλεγχο των αποδυτηρίων. Κάθε άνθρωπος όμως που δουλεύει κάνει λάθη. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που η δουλειά του καθενός φαίνεται σε βάθος χρόνου κι όχι τον πρώτο μήνα. Μπορεί να έρθουν αποτελέσματα και κατευθείαν, μπορεί όμως και όχι. Η ψύχωση για την οποία κατηγορήθηκε ο Κόκκαλης κάποτε για νίκες και πρωταθλήματα δεν είναι χαρακτηριστικό δικό του ή των ‘’γαύρων’’, είναι χαρακτηριστικό όλων των Ελλήνων. Ψύχωση για νίκες κι γρήγορα αποτελέσματα. Δεν είναι απλά θέμα ποδοσφαιρικής παιδείας, είναι θέμα παιδείας γενικότερα και συμβαίνει σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ο Έλληνας το έχει στη νοοτροπία του να είναι ανυπόμονος και να ψάχνει το καλύτερο αποτέλεσμα με τον μικρότερο δυνατό κόπο. Είτε αυτό αφορά τις προσωπικές του σχέσεις είτε τη δουλειά του είτε ακόμα και την διασκέδασή του όπως είναι το ποδόσφαιρο.

Ο Εργοτέλης είναι ένα φωτεινό παράδειγμα στο ελληνικό πρωτάθλημα, πρόκειται όμως για ομάδα χωρίς πολύ κόσμο και μεγάλη πίεση. Ο Π.Α.Ο.Κ. του Φερνάντο Σάντος ήταν επίσης ένα τέτοιο. Αυτή την κατεύθυνση φαίνεται να έχει πάρει κι ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο οποίος δείχνει ότι έχει πλάνο και μακροπρόθεσμους στόχους για την ομάδα του στηρίζοντας πολλά στον προπονητή.