Αρλούμπες στις 3 τα ξημερώματα..

Ξεκίνησα να γράφω κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό εδώ το άρθρο. Μιλούσα για ευρωλίγκα, για την ΤΣΣΚΑ, για το τι μας εντυπωσίασε και τι μας απογοήτευσε σε αυτή την πρώτη φάση. Ανέλυα τα θετικά και τις αδυναμίες των ομάδων, το ποιοι είναι φαβορί και ποιοι ακολουθούν. Λίγο όμως οι γιορτινές ημέρες που έρχονται, λίγο η κρίση μου άλλαξαν εντελώς την διάθεση. Άφησα στην άκρη την πρώτη φάση της ευρωλίγκας, άρθρο που θα ανεβάσω μετά και τον τελευταίο αγώνα των ομίλων. Προτίμησα να γράψω κάτι μη αθλητικό..ή τέλος πάντων κάτι κοινωνικό με αθλητικές πινελιές εκεί που έπρεπε. Πάμε λοιπόν στο θέμα μας..το οποίο ποιο είναι; Μάλλον δεν έχουμε..παράθεση σκέψεων χωρίς σταματημό θα το έλεγα κι όπου καταλήξω! Χωρίς να σβήσω κάτι και να το διορθώσω..σαν τα Ημισκούμπρια ένα πράγμα..

Σκέφτομαι πολλές φορές πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να ήταν ο κόσμος μας αν ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι..αν μας ενδιέφερε ο συνάνθρωπός μας, ο γείτονάς μας που είναι δυστυχισμένος. Αν σκεφτόμασταν πρώτα το εμείς- όπως πρέπει να κάνει και κάθε ομάδα αν θέλει να πετύχει- και μετά το εγώ Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν ρωτούσαμε τον άλλο τι κάνεις και το εννοούσαμε πραγματικά..τότε κι ο άλλος απέναντί μας ίσως μας απαντούσε ειλικρινά κι όχι ένα απλό και ψεύτικο καλά εσύ. Τότε δεν θα μας ενδιέφερε ούτε η κρίση ούτε τίποτα γιατί θα ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι με ανθρώπους δίπλα μας που επικοινωνούμε και μας νοιάζονται.

Πόσο καλύτερες θα μπορούσαν να είναι οι σχέσεις μας με τους δικούς μας ανθρώπους αν απλά μπορούσαμε να τους πούμε αυτά που αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε γι αυτούς..αν μπορούσαμε να συμπεριφερόμαστε και σε αυτούς με την ευγένεια που μιλάμε στους ξένους ή στα αφεντικά στην δουλειά μας. Άλλωστε αυτοί είναι δικοί μας άνθρωποι και το αξίζουν..μας αγαπούν πραγματικά γιατί να μην τους μιλάμε όπως τους αξίζει; Αν μπορούσαμε να είμαστε ειλικρινείς ακόμα κι όταν έχουμε ένα πρόβλημα με κάποιον. Γιατί να μας απασχολούν και να μας στεναχωρούν ανούσια πράγματα στην ζωή μας; Ας κοιτάξουμε γύρω μας πως ζουν οι άστεγοι..ας ρωτήσουμε έναν άρρωστο τι του λείπει και ποιο είναι το πραγματικό νόημα σε αυτή την ζωή.

Ποια θα ήταν η ποιότητα ζωής μας αν μαθαίναμε να σεβόμαστε τον διπλανό μας; Αν επιτέλους μαθαίναμε να σεβόμαστε τους νόμους αυτής της ρημάδας χώρας; Αν σεβόμασταν την φύση και δεν πετούσαμε τα σκουπίδια όπου μας βολεύει αρκεί να τα διώξουμε από τα χέρια μας; Αν μαθαίναμε να σεβόμαστε τον αντίπαλο στο γήπεδο, να βλέπουμε τον αθλητισμό σαν διασκέδαση και την ήττα σαν ένα βήμα προς την βελτίωση; Μία ζωή έχουμε, 80 χρόνια θα ζήσουμε γιατί να μην είναι όπως εμείς τα θέλουμε; Γιατί να μην πάρουμε την ευθύνη των πράξεών μας και πάντα να τα ρίχνουμε σε τρίτους;

Τίποτα δεν είναι δύσκολο, αδύνατο, ακατόρθωτο..αρκεί να μπορεί ο ένας να κάνει την αρχή. Ο καθένας ας κοιτάξει να γίνει αυτός καλύτερος άνθρωπος και τότε όλα θα αλλάξουν γύρω μας. Είναι σπουδαίο πράγμα να μπορείς να βοηθάς ανθρώπους παραμερίζοντας τον εγωισμό σου, να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις. Να ξυπνάς το πρωί και να χαμογελάς ότι προβλήματα κι αν έχεις στο μυαλό σου γιατί κάποιοι άνθρωποι αυτό περιμένουν από σένα. Να κάνεις ότι μπορείς να κάνεις χωρίς να ζηλεύεις αυτά που κάνουν οι άλλοι. Να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος με θεμιτά μέσα κι όχι με το ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Ας βγάλουμε όλοι από πάνω μας τον κομπλεξισμό και την ανασφάλειά μας όσον αφορά το γήπεδο και την ομάδα μας. Ας κερδίσει ο άλλος και τι έγινε; Ας πάρει όσα πρωταθλήματα θέλει και τι έγινε; Τι αλλάζει στην ζωή μας πέρα από την χαρά της στιγμής και την ικανοποίηση του εγωισμού μας επειδή η ομάδα μας είναι καλύτερη από του άλλου; Ας γίνουμε επιτέλους περήφανοι φίλαθλοι κοιτώντας την ουσία κι όχι την επιφάνεια. Μήπως μας ενδιαφέρει η ομάδα μας να είναι η καλύτερη επειδή εμείς δεν μπορούμε στην ζωή μας να είμαστε οι καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε;

Ελπίζω να μην σας κούρασα αυτά ένιωσα αυτά έγραψα. Εύχομαι σε όλους να συνεχίσετε να ονειρεύεστε..είναι ωραίο πράγμα να μπορείς να ονειρεύεσαι δεν γίνεται να μας το κόψουν αυτοί που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Κι αν κάποιος θεωρεί αδύνατο να ονειρευτεί μία Ελλάδα σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, μπορεί απλά να ονειρευτεί μία Ελλάδα με καλύτερους ανθρώπους. Μία καλύτερη κοινωνία για να ζήσουν τα παιδιά μας αύριο.

Ήταν μία φορά σε ένα δωμάτιο στον τρίτο όροφο ενός νοσοκομείου δύο ασθενείς βαριά άρρωστοι. Ο ένας καθόταν δίπλα στο παράθυρο και κάθε μέρα περιέγραφε στον άλλο το τοπίο από έξω. Ο δεύτερος ζήλευε τον πρώτο που είχε αυτή την όμορφη θέση και συνεχώς του ζητούσε να του πει τι είναι αυτό που βλέπει. Ο πρώτος ασθενής του περιέγραφε με λεπτομέρεια ό,τι έβλεπε..πότε για τον καταγάλανο ουρανό και τα πουλάκια που πετούσαν, πότε για το καταπράσινο δάσος και τα ανθισμένα λουλούδια ακριβώς απέναντι, πότε για τα υπέροχα χρώματα της δύσης του ηλίου. Ήρθε η μέρα όμως που ο ασθενής του παραθύρου πέθανε. Τότε ο δεύτερος ζήτησε να μεταφερθεί στο παράθυρο για να απολαμβάνει κι αυτός το τοπίο που με τόση ευχαρίστηση του περιέγραφε ο φίλος του. Όταν κοίταξε από το παράθυρο αντίκρισε  τον τοίχο του απέναντι κτιρίου, μαύρο παλιό και σάπιο. Τίποτα όμορφο, τίποτα ευχάριστο. Παραξενεύτηκε και ζήτησε εξηγήσεις από τους γιατρούς. Τότε η νοσοκόμα του είπε πως ο ασθενής του παραθύρου ήταν τυφλός.

Υ.Γ.1:Την ιστορία την έγραψα για να τονίσω ότι καμιά φορά είναι ωραία να βλέπουμε και να ονειρευόμαστε με τα μάτια της ψυχής μας. Η θετική σκέψη κάνει καλό σε όλους. Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «παίζοντας πιάνο στην παραλία».

Υ.Γ.2: Για το τέλος αφήνω ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι γιατί η μουσική είναι έκφραση, επικοινωνία..συναισθήματα!