Ο ΠΑΟΚ από χθες το βράδυ βρίσκεται στους ομίλους του Europa League. Η ομάδα απέσπασε ισοπαλία με 1-1 στην Ουκρανία και «κλείδωσε» τη συμμετοχή της σε ένα ακόμα ευρωπαϊκό ταξίδι. Ο Λάσλο Μπόλονι έχει κάθε λόγο να αισθάνεται χαρούμενος, αφού και στο 4ο επίσημο παιχνίδι του στον πάγκο του δικεφάλου, κατάφερε να παραμείνει αήττητος βγάζοντας έναν ακόμη «λαγό» από το καπέλο του. Αυτός ο «λαγός» ακούει στο όνομα Σωτήρης Μπαλάφας. Ο αρτινός μέσος χαρακτήρισε το γκολ που πέτυχε με υποδειγματικό πλασέ (με το αριστερό πόδι!!!) ως την πιο σημαντική και έντονη στιγμή στην καριέρα του. Δεν έχει περάσει και λίγα όμως στον ΠΑΟΚ…
Ούτε ο ίδιος περίμενε ότι θα γινόταν σύνθημα στα χείλη των οπαδών του δικεφάλου. Κι όμως στο γραφικό Λβιβ, όχι μόνο τραγουδήθηκε το όνομά του, αλλά οι φίλαθλοι που ακολούθησαν την αποστολή στην Ουκρανία, τον σήκωσαν και στα χέρια. Για να μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε για τον ποδοσφαιριστή που ο μέσος Παοκτσής λατρεύει να μισεί. Αυτή η σχέση αγάπης-μίσους πέρασε από πολλά στάδια για να καταλήξει εδώ.
Ο «Μπάφι» ήρθε στον ΠΑΟΚ το καλοκαίρι του 2005 από την Αναγέννηση Άρτας, και ήταν το πιο άσημο μέλος του «παιδομαζώματος» που έκανε ο Γιώργος Κωστίκος. Τα εντυπωσιακά φυσικά του προσόντα (παίκτης «καμαρωτός» με ψηλά το κεφάλι, βλέπει γήπεδο, καλή μακρινή μεταβίβαση, καλός κεφαλοσφαιριστής, ικανοποιητική ταχύτητα και τεχνική για το ύψος του), του χάρισαν χρόνο συμμετοχής από την πρώτη του χρονιά. Όλοι του αναγνώριζαν ότι με δουλειά και λίγη τύχη το ταλέντο του θα ωρίμαζε και θα γινόταν ένα ικανό «γρανάζι» στη μηχανή του ΠΑΟΚ. Ευκαιρίες πήρε. Εμπειρίες και γνώσεις όμως δεν ήταν εύκολο να πάρει. Κι αυτό γιατί εκτός από δύο χρονιές που είχε δίπλα του τον Ζαγοράκη τη μία, και τον Veron την άλλη, δεν υπήρχε κάποιος «κανονικός» ποδοσφαιριστής με εμπειρία στη θέση του που να τον καθοδηγήσει και να τον κάνει καλύτερο. Ίσως το γεγονός ότι όλοι έβλεπαν τις δυνατότητες του Μπαλάφα αλλά και τη στασιμότητα στην εξέλιξή του, να ήταν η αιτία πίσω από τη σχέση αγάπης-μίσους που αναπτύχθηκε μεταξύ του 25χρονου μεσοαμυντικού και της εξέδρας. Ήταν ο παίκτης που ως αμυντικός χαφ στον ΠΑΟΚ των «σαρδέλων», προσπαθούσε να πείσει τον Knol (γνωστό και ως Βόκολο με ντεκαπάζ εξαιτίας της συνήθειάς του να παίζει με «καμινάδες») να του δώσει τη μπάλα και να σταματήσει να σημαδεύει την εναέρια πανίδα της Τούμπας. Μάταιος κόπος, αλλά τουλάχιστον είχε το θάρρος, ίσως και άγνοια κινδύνου, γιατί και να έπαιρνε την μπάλα είχε δίπλα του παίκτες «μυθικής» αξίας (κάποιος Baiano και ο μαλωμένος με το κοντρόλ Ηλιάδης), οπότε το αποτέλεσμα ήταν συνήθως μία λάθος πάσα ή ένα «πούλημα» της μπάλας. Ήταν επίσης ο παίκτης που χωρίς να δίνει πολλές αφορμές έφταιγε για όλα σύμφωνα με την εξέδρα. Δεν ήταν καλά κουρεμένο το γρασίδι; ο Μπαλάφας έφταιγε. Δεν μπορούσε να κάνει κοντρόλ ο Torghelle; πάλι ο Μπαλάφας έφταιγε. Κάποια γκολ όπως αυτό με το Άρη στην Τούμπα ή κάποιες καλές εμφανίσεις του, ήταν απλά το αλατοπίπερο στη σχέση Σωτήρη-κερκίδας. Η βάση δεν άλλαζε: Ποιος Μπαλάφας;;;
Ακολούθησαν τα «αγροτικά» σε ΠΑΣ Γιάννινα και Εργοτέλη. Αδιαμαρτύρητα ο Αρτινός πήγε όπου τον έστειλε ο ΠΑΟΚ. Πήρε συνεχόμενα παιχνίδια στα πόδια του στις δύο ομάδες και με το τέλος της σαιζόν 2009-2010, επέστρεψε στην Τούμπα. Οι αλλαγές προπονητών και η ρευστή κατάσταση στο αγωνιστικό τμήμα της ομάδας, δεν του έδωσαν τις ευκαιρίες που θα περίμενε. Ο ίδιος αναγνωρίζοντας ότι βρίσκεται σε ηλικία που πρέπει να αγωνίζεται, αποδέχτηκε έστω και με βαριά καρδιά την πιθανότητα ότι πρέπει και πάλι να αλλάξει στρατόπεδο. Ώσπου με μία κίνηση που θα ζήλευαν και παγκοσμίου κλάσης εξτρέμ, ντρίπλαρε και έδωσε έτοιμο γκολ στον Σαλπιγγίδη στον αγώνα με την Ξάνθη. Αυτό το γκολ έδωσε τη νίκη και μετά το τέλος του αγώνα, ο Ζαγοράκης του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία αν το ήθελε και ο ποδοσφαιριστής, να παραμείνει στο ρόστερ του δικεφάλου. Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Σωτήρης επέλεξε τα γνωστά λημέρια της Τούμπας που τόσο αγαπάει να τον κράζει.
Η εμφάνισή του ως κεντρικός αμυντικός το βράδυ της Πέμπτης στην Ουκρανία, δικαίωσε όσους λίγους τον πίστευαν και δεν εθελοτυφλούσαν μπροστά στα αδιαμφισβήτητα ποδοσφαιρικά προσόντα του Μπαλάφα. Διότι μπάλα ξέρει και μάλιστα μπόλικη. Η θετική αύρα του λείπει. Αυτό το μουρμουρητό στην Τούμπα κάθε φορά που ακουμπάει τη μπάλα, είναι ικανό να αχρηστεύσει οποιονδήποτε. Θυμηθείτε τι έγινε με τον Ζήση Βρύζα. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ αρέσκεται στο να βρίσκει «αποδιοπομπαίους τράγους». Η αποθέωση και η λατρεία που γνώρισε στο Λβιβ ο «Μπάφι», ήταν κάτι που καταευχαριστήθηκε αλλά πάνω απ’ όλα το ΑΞΙΖΕ. Με μεγάλη προσπάθεια και τεράστια υπομονή κατάφερε και γύρισε το νόμισμα από μίσος σε λατρεία. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν θα γυρίσει ξανά ο τροχός και ο Σωτήρης ξαναγίνει ο φτωχός…συγγενής.
Δημοσίευση σχολίου